Het idee is even geniaal als simpel: Erik Nieuwenhuis koos bij elk jaar uit zijn leven een Nederlandstalige hit en schreef vervolgens een column over zijn leven in dat jaar. Van het betere lied tot de echte meezinger.

‘Gelukkig voor mij en de smartlappenindustrie blijft er altijd wel wat te huilen over. Voor armoe, eenzaamheid, teleurstelling, Weltschmerz en dood bestaat helaas geen bel-me-niet-register. En zo kan het gebeuren dat je op een donkere, winderige en natte decemberzaterdag in de trein tussen Lelystad en Almere volschiet als Hazes door je koptelefoon zingt:

‘Met bloed, zweet en tranen Zei ik vrienden, dag vrienden de koek is op.’

Maar om nou te zeggen dat dat het Nederlandstalige lied is dat een halve eeuw moi ten voeten uit karakteriseert… Zelfs Hazes zelf heeft, met het rijmwoordenboek bij de hand, wel toepasselijker dingen gezongen:

‘Het was er warm en druk / ik zat naast een lege kruk’

Of:

‘Nu sta ik voor je / ‘k ben weer blijven hangen in de kroeg’.

Nee, met Hazes en De Shorts alleen komen we er niet. Het leven is geen zkv, het mijne niet in elk geval. Mocht iemand mij ooit vragen naar de smartlap van mijn leven, dan zou ik zeggen: ‘haal nog maar even wat te drinken, dit gaat even duren.’

Met Bloedend Hart schreef Erik Nieuwenhuis niet alleen op originele wijze een ontroerende en humoristische autobiografie, hij geeft en passant ook een treffend beeld van de Nederlandse cultuur van de afgelopen halve eeuw.